Καλοκαίρι 2018. Μάτι. Αττική.
Αφορμή, ένα ποίημα που ανάρτησε ο καλός μου φίλος και ποιητής Βασίλης Σαμοϊλης στο Facebook. Ένα ποίημα που μελοποίησα κατευθείαν με το που το διάβασα γιατί ήταν τόσες οι εικόνες που το έντυναν στη σκέψη μου. Η «Αναγέννηση» είναι ένα τραγούδι με ελπιδοφόρο μήνυμα αφιερωμένο σε όλους εκείνους που στιγματίστηκαν από την πύρινη λαίλαπα.
«Αποκτάς δύναμη προχωρώντας».
Κι η δύναμη γίνεται νέος δρόμος στο φως.
Όταν η φωτιά λεηλατεί, η ελπίδα υψώνει το ανάστημά της πιο ψηλά!
Κι η δύναμη γίνεται νέος δρόμος στο φως.
Όταν η φωτιά λεηλατεί, η ελπίδα υψώνει το ανάστημά της πιο ψηλά!
ΑΝΑΓΈΝΝΗΣΗ
Δεν έχω να σου δώσω
πιο πολλά,παρά μια χούφτα
σκέψη. Ίσως φυτέψω ένα
δέντρο,να σου πω,είναι δικό
σου πάλι. Μα τώρα,μου
φωνάζει η σιωπή,να μη μιλώ,
να μη γελάω,να μη μπορώ
να ξέρω το γιατί. Μα είναι οι
στιγμές που σε κοιτάζω,
πιο βαθιές,είναι σημάδια,και
οργή,είναι ο πόνος,που
πονά μαζί με σένα,μαζί με το
καμένο δέντρο,το ξερό,που
ντύθηκε στα μαύρα. Και άραγε,
τι να σου πω,έτσι που τύλιξε
η θλίψη την καρδιά σου.
Μόνο,κοιτάζω στα ψηλά!
Σου γνέφω,δες το και συ,ξανά πετάνε
τα πουλιά,πάνω στις στάχτες.
όλα γεννιόνται από κει,και
συ θα γεννηθείς να το θυμάσαι,
η ίδια η φωτιά,θα φέρει ζωή.
