«ΑΙΑΣ»
Κρατικό Θέατρο Βορείου
Ελλάδος
Έναρξη: Πέμπτη 17 Μαΐου
«Η βία που μας
προστατεύει, μετατρέπεται σε βία που μας απειλεί»
Σ’ ένα ερημικό τοπίο, η πόλις αντικαθίσταται
από το στρατό. Ο ίδιος ο Αίαντας θα μπορούσε να εκπροσωπεί αυτή την πόλη. Την
πόλη που ζει με την πλάνη ότι μπορεί να είναι αυτάρκης. Ένας εμφύλιος. Ο
σύμμαχος γίνεται εχθρός.
Την τραγική πτώση του ήρωα ακολουθεί η
πολιτική, με τη μορφή της διαμάχης και της εξισορρόπησης. Μια πολιτική εξουσία
ανίκανη να λειτουργήσει για το καλό του συνόλου. Αποτυχημένη και πλήρως
διεφθαρμένη.
Ο εχθρός δεν κρύβεται πίσω από τείχη.
Κοιμάται δίπλα μας. Η βρώμα που αναδύεται από το αίμα των σκοτωμένων ζώων,
σηματοδοτεί τη στοιχειώδη έλλειψη ευγνωμοσύνης, του συνόλου απέναντι στο άτομο.
Τα διαμελισμένα κορμιά τους
υποδηλώνουν τον σπαραγμό, τη σήψη αυτής της κοινωνίας, αλλά και την αδυναμία
του ατόμου να ενεργήσει για το καλό του συνόλου. Κανένας θεός δε θα μας βγάλει
απ’ αυτό το τέλμα. Ίσως μόνο ένας τρίτος δρόμος ως εναλλακτική. Μια εναλλακτική
για την οποία σημασία δεν έχουν οι «ανταγωνιστικές» αλλά οι «συναγωνιστικές»
αρετές. Ένας προσανατολισμός προς τη συμβίωση.
Είδος: Αρχαίο Δράμα
Μετάφραση: Εν Κύκλω
Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης
Δραματουργική επεξεργασία: Χρήστος
Σουγάρης - Κατερίνα Κουτσοχερίτη
Επιστημονικός Σύμβουλος: Μενέλαος
Χριστόπουλος-Πανεπιστήμιο Πατρών
Κείμενο παράστασης: Νίκη
Κωνσταντίνου-Σγουρού και θίασος
Σκηνικά-Κοστούμια: Αριστοτέλης
Καρανάνος – Αλεξάνδρα Σιάφκου
Μουσική: Αλέξης
Κωτσόπουλος
Κίνηση: Φαίδρα Σούτου
Φωτισμοί: Άρης Τρουπάκης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Κατερίνα
Κουτσοχερίτη - Μαρία Απατσίδου
Βοηθοί Σκηνογράφων-Ενδυματολόγων: Δώρα Τουρβά -
Στέλιος Κοτίδης
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πουλής
Παραγωγή: Έως ΑΜΚΕ
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού - Γιάννης
Κοκολάκης
Διανομή
Αθηνά: Νίκη Σερέτη
Οδυσσέας: Σεραφείμ
Ράδης
Αίας: Χριστόδουλος Στυλιανού
Τέκμησσα: Ελεάνα Γεωργούλη
Άγγελος: Λάζαρος Βαρτάνης
Τεύκρος: Γιώργος Τσιαντούλας
Μενέλαος: Μιχάλης Μουλακάκης
Αγαμέμνων: Παναγιώτης Μαρίνος
Ευρυσάκης: Ορέστης Πετούα
Ναύτες: Παναγιώτης Μαρίνος, Λάζαρος
Βαρτάνης , Μιχάλης Μουλακάκης, Γιώργος Τσιαντούλας , Σεραφείμ Ράδης
Παραστάσεις
17 - 20 Μαΐου 2018
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Τετάρτη: 21:00
Πέμπτη: 21:00
Παρασκευή: 21:00
Σάββατο: 21:00
Κυριακή: 21:00
Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 12
€, Φοιτητικό, ανέργων: 8 € Ατέλειες ηθοποιών: 5 €
Facebook Page
https://goo.gl/oRVHb3
Ηχητικό σποτ
Download link
https://we.tl/ZUGeHqBF8M
Κριτικές στα Μ.Μ.Ε
«Αυτό είναι το μεγαλύτερο προσόν της
σκηνοθεσίας του Χρήστου Σουγάρη, που είδαμε πρόσφατα στον κλειστό χώρο του θεάτρου
Θησείο: στοχεύει πέρα από τη συμπτωματολογία της «νόσου», και δίνει το έργο ως
σύγχρονη πολιτική τραγωδία, της άμετρης δύναμης και τυφλής αλαζονείας των
κρατούντων, που διέρχεται από την παραφροσύνη και την αυτοκαταστροφή, χωρίς να
φθάνει στην τραγική εξιλέωση. Σύγχρονη και συνάμα διαχρονική, κάτι που γινόταν
εμφανέστερο από το μεικτό της ύφος, ισορροπημένα παραδοσιακό και νεωτερικό,
μέσα από εναλλασσόμενες, θολές αναμνήσεις παιδικών, ονειρικών εικόνων και έναν
ρεαλιστικό, κώδικα «ενήλικων» πραγματικών, χαραγμένων χειρονομιών ή
εκφράσεων» (Λέανδρος Πολενάκης, avgi.gr)
..oπως οι συμβολισμοί που ανακάλυψε
πίσω από το – εντυπωσιακά φωτισμένο στην παράστασή του – κείμενο στον «Αίαντα»
του Σοφοκλή (μόλις τελείωσε, για φέτος μόνον ελπίζουμε, στο Θησείον) ο Χρήστος
Σουγάρης [βοηθός και του Στάθη Λιβαθινούστον «Βασιλιά Ληρ» και
δημιουργός ενός εξαιρετικού – φωτισμένου εντυπωσιακά ως προς το κείμενο – πανκ
«Δον Ζουάν» του Μολιέρου στο Faust (από τις καλύτερες παραστάσεις της
περυσινής σεζόν, κατά τον γράφοντα)]: «Ο εχθρός δεν κρύβεται πίσω από τείχη.
Κοιμάται δίπλα μας. Η βρώμα που αναδίδεται από το αίμα των σκοτωμένων – από τον
Αίαντα – ζώων, σηματοδοτεί τη στοιχειώδη έλλειψη ευγνωμοσύνης του συνόλου
απέναντι στο άτομο», υποδηλώνοντας «τον σπαραγμό και τη σήψη της κοινωνίας,
αλλά και την αδυναμία του ατόμου να ενεργήσει για το καλό του συνόλου».
Μαθήματα από τους τραγικούς για το δεινό σήμερα… (Παύλος Ηλ.
Αγιαννίδης, tanea.gr)
«Ο σκηνοθέτης Χρήστος
Σουγάρης ανέβασε το έργο σε συνθήκη κλειστού θεάτρου, χρησιμοποιώντας
με ευστοχία διάφορα σκηνοθετικά ευρήματα και κατάφερε να φέρει μια αρχαία
τραγωδία στο σήμερα, σχολιάζοντας έτσι την σήψη της κοινωνίας μας.» (Αναστασία
Βαϊτσοπούλου, popaganda.gr)
«Ο Χρήστος
Σουγάρης έχει τη σκηνοθετική επιμέλεια της παράστασης, προσπαθώντας να
προσαρμόσει το αποτύπωμα της αρχαίας τραγωδίας σε μία πιο σύγχρονη
πραγματικότητα, δίνοντας έμφαση στη διαχρονικότητα των νοημάτων της. Κεντρικό
ρόλο στην εννοιολογική προσέγγιση του έργου έχει η τιμή του μαχόμενου άνδρα και
ο τρόπος με τον οποίο ο κάθε ένας από τους ήρωες την αντιλαμβάνεται. Ο
Σοφόκλειος λόγος είναι πρωταγωνιστής και καθορίζει με την έντασή του την πορεία
του αρχηγού των Σαλαμίνιων από το ζενίθ στο ναδίρ, την ταπείνωση και το θάνατο.
Η αποκαθήλωση αυτή έχει στάδια, μέχρι την τελική κορύφωση, με τον Αίαντα να
παλεύει να ισορροπήσει τον ήρωα πολεμιστή με τον άνθρωπο μέσα του. Ο σκηνοθέτης
κρατά την παράσταση γειωμένη, λιτή, αλλά γεμάτη εικόνες, με την κίνηση των
ηθοποιών να υπηρετεί το λόγο και τη δυναμική του. Οι φόβοι, οι προσδοκίες, αλλά
και τα αδιέξοδα του ανθρώπου έρχονται στην επιφάνεια και κάνουν το θεατή
κοινωνό τους. Εξαιρετικά ενταγμένη στη ροή της παράστασης η απαγγελία από τη
θεά Αθηνά της καβαφικής Απιστίας.» (Γιώργος Χριστόπουλος, onlytheater.gr)
«Η παράσταση που
σκηνοθέτησε ο Χρήστος Σουγάρης στο θέατρο Θησείον είναι μία παράσταση
λιτή, αλλά συγκλονιστική, που αποκαθηλώνει τον ήρωα από το βάθρο του μεγαλείου
της εξουσίας και δίδει βάρος στο μεγαλείο της ψυχής του.
Μέσα σε 90
ανατριχιαστικά λεπτά, όπου ακόμη κι η ανάσα μπορεί να διαρρήξει τη ματωμένα
θολή ατμόσφαιρα που οδηγεί στο αναπόφευκτο, ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με
ό,τι συνιστά για αυτόν τιμή, με τον ίδιο του τον εαυτό και την προσωπική του
αντοχή. Η παράσταση, σε συνθήκη κλειστού θεάτρου, σέβεται τον δημιουργό και τον
θεατή, ο οποίος συμμετέχει στο έργο, ταυτίζεται με τον Αίαντα, την Τέκμησσα,
τον Τεύκρο, τον χορό των Σαλαμινίων ναυτών. Η σκηνοθεσία είναι ευρηματική,
ενεργά παρούσα σε κάθε στιγμή της παράστασης, περιπλέκεται δημιουργικά με την
κάθε κίνηση, τον κάθε λόγο και διάλογο, οδηγώντας σταδιακά στην κορύφωση
τουδράματος.» (Λία Τσεκούρα, www.artharbour.gr)
