Το «πλίθινο σπίτι» υπήρξε, όπως υπήρχαν πολλά τέτοια σπίτια σε όλη τη μεταπολεμική Ελλάδα. Ένα σπίτι χτισμένο με συλλογική εργασία στις παρυφές μιας επαρχιακής πόλης, όπου κατοικούσε μια οικογένεια βιοπαλαιστών με εννέα παιδιά. Και η «δύναμή» του δεν ήταν άλλη από την αξιοπρέπεια, τη λεβεντιά, την αγωνιστικότητα, την αλληλεγγύη και την αγάπη. Μια δύναμη που ξεπερνούσε τους πλίθινους τοίχους και ακτινοβολούσε σε όλη τη γειτονιά.