Esperanza Spalding. Είναι 27 χρονών και θεωρείται ήδη το νέο αστέρι στον χώρο της jazz, με την τριπλή ιδιότητα της μπασίστριας, της ερμηνεύτριας και της συνθέτριας. Σπούδασε μπάσο με τον Ron Carter -"ήταν τιμή μου να τον έχω δάσκαλο»-, στη συνέχεια έγινε μέλος του κουαρτέτου του σαξοφωνίστα Joe Lovano και στη μετέπειτα καριέρα της ως σολίστας συνεργάστηκε με τους Niño Josele και τον Βραζιλιάνο Milton Nascimento.
Η jazzwoman που τον περασμένο χρόνο κέρδισε ένα Grammy as Best New Artist, κυκλοφορεί το Radio music society, ένα άλμπουμ με τραγούδια που θα περίμενε να ακούσει κανείς ανοίγοντας το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο, όπως λέει η ίδια.
Στο τέταρτο album της η νεαρή Esperanza πλαισιώνεται από ένα ευρύ φάσμα εξαιρετικών μουσικών όπως οι Joe Lovano, Jack DeJohnette, Billy Hart, Lionel Loueke συμπεριλαμβανομένου και του μέντορα της από το Portland, του τρομπετίστα Thara Memory σε μια συλλογή από groove-based songs, σχεδόν όλων νέων, εκτός από μία διασκευή του “I Can’t Help It” του Stevie Wonder. Τα κομμάτια της είναι κυρίως love songs από όπου δε λείπει ο κοινωνικός σχολιασμός. Στο lead single, “Black Gold,” –μια παραίνεση προς τα African-American boys–, συμμετέχει στα φωνητικά η Algebra Blessett, ενώ το video έχει αναφορές σε προσωπικότητες της Αφρικής όπως οι Sundiata Keita, Miriam Makeba, Salif Keita, Nelson Mandela, Desmond Tutu και Fela Kuti. O fusion ύμνος του Wayne Shorter εμφανίζεται στο album με νέους στίχους σαν μια παραβολή για το περιβάλλον. Το “Land of the Free”
αφηγείται την αθώωση ενός Τεξανού, του Κορνήλιου Ντυπρέ μετά από 30
χρόνια άδικης κράτησης για βιασμό και ληστεία… Τα τραγούδια της
ανακινούν διάφορα ζητήματα και ξυπνούν συνειδήσεις, οπότε δεν είναι
καθόλου περίεργο που η Esperanza Spalding έχει κληθεί όχι 1 αλλά 4 φορές να παίξει για τον Barack Obama. Τι λέει η ίδια για όλα αυτά; «Ο Obama
είναι πολύ ευγενικός άνθρωπος κάθε φορά που παίζω γι’ αυτόν νιώθω πως
αντιλαμβάνεται βαθιά τη μουσική στις λεπτομέρειές της, ακόμη και στα
χρώματα του μπάσου, και πάντα στο τέλος με ευχαριστεί. Όσο για τους
στίχους που γράφω, απλά προσκαλώ τον ακροατή σε ένα διάλογο».
